Çin Halk Cumhuriyeti’nin kurucu önderleriydi Mao.
Nasıl yaparım nasıl ederim Çin’i ileri ülke yaparım diye düşünerek kahvaltı ettiği sabahlardan birisinde masasına konan serçe kuşu tostundan bir parçayı yürütüverdi.
O anda aklında şimşekler çaktı Mao’nun.
Çin Halkı’nın bir buğday tanesine bile ihtiyacı varken, tarlalarda buğdaya, darıya dalan bu küçük hırsızlar değil miydi?
Serçe başına günde 10 buğday tanesi olsa, yüz serçe, bin serçe, milyon serçe…. Offf!
Hemen verdi kararını, “Ne kadar serçe varsa tez zamanda….”
Çin Halkı komutu alır almaz çıktı serçe avına. Uçanı kaçanı affetmediler. Yuvalarını bozup yumurtaları kırdılar. Serçe katliamı aylarca sürdü.
Hasat zamanı geldiğinde Mao haklı çıktı. Gözle görülür bir artış vardı ancak bu mutluluk çok uzun sürmedi
Serçeler ölünce zararlı börtü böcek ve çekirge nüfusu anormal derecede arttı.
Ve Mao tarihi sözünü söyledi; “Boş verin gitsin!” artık serçeler ve diğer kuşlar avlanmayacaktı ama çok geçti.
Çekirgeler tarlaları telef etti. Kısa sürede kıtlık başladı. 38 Milyon Çinli kıtlık, açlık ve hastalık yüzünden öldü…
Diyeceğim o ki ülke gelişsin diye, göl kurutulup üzerine havaalanı yapılmaz.
Köprü geçsin diye binlerce ağaç kesilmez.
Çılgın projeler peşinde ormanlar harap edilmez.
İlle de yapacak mısın? O zaman arkana yaslan ve doğanın intikam alacağı o günü bekle.
